این روزها آب آشامیدنی خالص، تمیز و سالم به راحتی در دسترس نیست. رشد جمعیت، توسعه صنعتی و تخریب محیط زیست همگی از دلایل این امر هستند. با توجه به این وضعیت، آگاهی از تکنیک های تصفیه و دستگاه های تصفیه آب موجود در بازار برای اطمینان از کیفیت خوب آب آشامیدنی ما برای ما اهمیت بیشتری پیدا می کند. قیمت دستگاه تصفیه آب خانگی | خرید دستگاه تصفیه آب خانگی
بسیاری از مواد معدنی به طور طبیعی در آب یافت می شوند و برای بدن انسان مهم هستند، اما مصرف بیش از حد آن می تواند باعث بسیاری از بیماری ها شود. یک خرید دستگاههای تصفیه آب خانگی خوب نمک های اضافی، ذرات معلق و میکروب ها را از بین می برد و ویتامین ها و مواد معدنی ضروری خود را حفظ می کند. این روزها با وجود بسیاری از تولیدکنندگان در صنعت تصفیه آب، تشخیص اینکه کدام خوب است، کدام نه و کدام استانداردهای لازم را دارد، دشوار است.
کارکرد فیلترهای دستگاه تصفیه آب خانگی
هم فیلترهای آب و هم قیمت دستگاههای تصفیه آب خانگی بر اساس یک اصل مکانیکی کار می کنند. آنها ابتدا آب خام آلوده را می مکند، ناخالصی های مختلف از رسوبات گرفته تا میکروارگانیسم ها را فیلتر می کنند و سپس آب تمیز را پخش می کنند. با این حال یک تفاوت بزرگ بین این دو وجود دارد – یک تصفیه کننده می تواند ویروس ها و باکتری هایی را که فیلترها قادر به حذف آنها نیستند حذف کند. برخی از تصفیه کننده ها از مواد شیمیایی استفاده می کنند و برخی دیگر از شارژ الکترواستاتیک برای کشتن یا جذب ویروس ها استفاده می کنند.
یکی از اولین روش های تصفیه آب اضافه کردن کلر در آب بود. کلر اسید هیدروکلریک آزاد می کند که با میکروارگانیسم ها واکنش داده و آنها را از بین می برد. با این حال به دلیل تأثیر منفی آن بر سلامت و همچنین ناکارآمدی آن در کشتن انواع خاصی از تک یاخته ها، این تکنیک محبوبیت خود را از دست داد و راه را برای سایر تکنیک های تصفیه هموار کرد.
آب از کجا آمده است؟
یکی از عوامل در تخمین زمانی که آب روی زمین ظاهر شد این است که آب به طور مداوم در فضا از دست می رود. مولکول های H2O در اتمسفر توسط فتولیز شکسته می شوند و اتم های هیدروژن آزاد گاهی می توانند از کشش گرانشی زمین فرار کنند (نگاه کنید به: فرار جوی). زمانی که زمین جوان تر و جرم کمتری داشت، آب به راحتی در فضا از بین می رفت. انتظار می‌رود عناصر سبک‌تری مانند هیدروژن و هلیوم به‌طور مداوم از جو نشت کنند، اما نسبت‌های ایزوتوپی گازهای نجیب سنگین‌تر در جو مدرن نشان می‌دهد که حتی عناصر سنگین‌تر در جو اولیه نیز در معرض تلفات قابل‌توجهی بوده‌اند به طور خاص، زنون برای محاسبات از دست دادن آب در طول زمان مفید است. نه تنها یک گاز نجیب است (و بنابراین از طریق واکنش های شیمیایی با عناصر دیگر از جو حذف نمی شود)، بلکه مقایسه بین ۹ ایزوتوپ پایدار آن در جو مدرن نشان می دهد که زمین حداقل یک اقیانوس آب را در اوایل سال از دست داده است. هر گونه آبی روی زمین در طول دوره بعدی برافزایش آن در اثر برخورد ماه (حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش) مختل شده است، که احتمالاً بخش زیادی از پوسته زمین و گوشته بالایی را تبخیر کرده و یک جو بخار سنگی در اطراف سیاره جوان ایجاد کرده است. بخار سنگ در طی دو هزار سال متراکم می‌شد و مواد فرار داغی را از خود به جای می‌گذاشت که احتمالاً منجر به یک اتمسفر بیشتر دی اکسید کربن با هیدروژن و بخار آب می‌شد. پس از آن، اقیانوس های آب مایع ممکن است با وجود دمای سطح ۲۳۰ درجه سانتی گراد (۴۴۶ درجه فارنهایت)به دلیل افزایش فشار جوی اتمسفر CO2 وجود داشته باشند. با ادامه سرد شدن، بیشتر CO2 از جو با فرورانش و انحلال در آب اقیانوس حذف شد، اما سطوح به‌عنوان چرخه جدید سطح و گوشته نوسان کردند.
همچنین شواهد زمین شناسی وجود دارد که به محدود کردن چارچوب زمانی آب مایع موجود بر روی زمین کمک می کند. نمونه ای از بازالت بالشی (نوعی سنگ تشکیل شده در طی فوران زیر آب) از کمربند ایسوا گرین استون به دست آمد و شواهدی را ارائه می دهد که ۳.۸ میلیارد سال پیش آب روی زمین وجود داشته است. در کمربند گرین استون Nuvvuagittuq، کبک، کانادا، سنگ هایی با قدمت ۳.۸ میلیارد سال توسط یک مطالعه و ۴.۲۸ میلیارد سال توسط مطالعه دیگر شواهدی از وجود آب در این سنین را نشان می دهند. اگر اقیانوس‌ها زودتر از این زمان وجود داشته‌اند، شواهد زمین‌شناسی یا هنوز کشف نشده است یا از آن زمان توسط فرآیندهای زمین‌شناسی مانند بازیافت پوسته از بین رفته است. اخیراً، در آگوست ۲۰۲۰، محققان گزارش دادند که آب کافی برای پر کردن اقیانوس‌ها ممکن است از ابتدای شکل‌گیری سیاره همیشه روی زمین بوده باشد
برخلاف سنگ‌ها، کانی‌هایی به نام زیرکون در برابر هوازدگی و فرآیندهای زمین‌شناسی بسیار مقاوم هستند و به همین دلیل برای درک شرایط در زمین اولیه استفاده می‌شوند. شواهد کانی‌شناسی زیرکن‌ها نشان داده‌اند که آب مایع و اتمسفر باید ۰.۰۰۸ ± ۴.۴۰۴ میلیارد سال پیش، خیلی زود پس از شکل‌گیری زمین، وجود داشته باشنداین تا حدودی یک تناقض را نشان می‌دهد، زیرا فرضیه سرد اولیه زمین نشان می‌دهد که دماها به اندازه‌ای سرد بوده که آب را بین ۴.۴ تا ۴.۰ میلیارد سال قبل منجمد کند. سایر مطالعات زیرکون های یافت شده در سنگ هادین استرالیا به وجود تکتونیک صفحه ای در اوایل ۴ میلیارد سال پیش اشاره دارد. اگر درست باشد، به این معنی است که به جای یک سطح داغ و مذاب و جوی پر از دی اکسید کربن، سطح زمین اولیه بسیار شبیه به امروز بود. عمل تکتونیک صفحه ای مقادیر زیادی CO2 را به دام می اندازد، در نتیجه اثرات گلخانه ای را کاهش می دهد، و منجر به دمای سطح بسیار سردتر، و تشکیل سنگ جامد و آب مایع می شود
آب دمای تراکم بسیار کمتری نسبت به سایر مواد تشکیل دهنده سیارات زمینی منظومه شمسی مانند آهن و سیلیکات دارد. منطقه نزدیکترین قرص پیش سیاره ای به خورشید در اوایل تاریخ منظومه شمسی بسیار داغ بود و امکان پذیر نیست که اقیانوس های آب در هنگام شکل گیری با زمین متراکم شوند. علاوه بر خورشید جوان که دمای آن سردتر بود، آب می‌تواند متراکم شود و سیاره‌های کوچک یخی را تشکیل دهد. مرز منطقه ای که یخ می تواند در اوایل منظومه شمسی تشکیل شود، به عنوان خط یخبندان (یا خط برف) شناخته می شود، و در کمربند سیارکی مدرن، بین ۲.۷ تا ۳.۱ واحد نجومی (AU) از خورشید قرار دارد. بنابراین ضروری است که اجرام فراتر از خط یخبندان – مانند دنباله‌دارها، اجرام فرا نپتونی و شهاب‌سنگ‌های غنی از آب (پیش سیاره‌ها) – آب را به زمین برسانند. با این حال، زمان این تحویل هنوز مورد سوال است. یک فرضیه ادعا می کند که زمین در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، زمانی که ۶۰ تا ۹۰ درصد اندازه فعلی خود بود، سیارات کوچک یخی را جمع کرد (به تدریج با انباشته شدن آنها رشد کرد). در این سناریو، زمین توانست آب را به شکلی در طول برافزایش و رویدادهای ضربه بزرگ حفظ کند. این فرضیه با شباهت‌های فراوانی و نسبت ایزوتوپ‌های آب بین قدیمی‌ترین شهاب‌سنگ‌های کندریتی کربنی شناخته‌شده و شهاب‌سنگ‌های وستا، که هر دو از کمربند سیارکی منظومه شمسی سرچشمه می‌گیرند، پشتیبانی می‌شود. همچنین توسط مطالعات نسبت‌های ایزوتوپ‌های اسمیم پشتیبانی می‌شود، که نشان می‌دهد مقدار قابل توجهی آب در موادی که زمین در اوایل جمع‌آوری کرده بود، وجود داشت. اندازه‌گیری‌های ترکیب شیمیایی نمونه‌های قمری جمع‌آوری‌شده توسط ماموریت‌های آپولو ۱۵ و ۱۷ بیشتر از این حمایت می‌کند و نشان می‌دهد که آب قبل از تشکیل ماه روی زمین وجود داشته است
یکی از مشکلات این فرضیه این است که نسبت ایزوتوپ های گاز نجیب جو زمین با نسبت های گوشته آن متفاوت است، که نشان می دهد آنها از منابع مختلفی تشکیل شده اند. برای توضیح این مشاهدات، یک نظریه به اصطلاح “روکش دیرهنگام” ارائه شده است که در آن آب بسیار دیرتر در تاریخ زمین، پس از برخورد ماه ایجاد شده است. با این حال، درک کنونی از شکل‌گیری زمین اجازه می‌دهد که کمتر از ۱% از مواد زمین پس از تشکیل ماه برافزایش پیدا کند، که به این معناست که موادی که بعداً جمع شده‌اند باید بسیار غنی از آب بوده باشند. مدل‌های دینامیک اولیه منظومه شمسی نشان داده‌اند که اگر مشتری به خورشید نزدیک‌تر می‌شد، سیارک‌های یخی می‌توانستند در این دوره به درون منظومه شمسی (از جمله زمین) تحویل داده شوند
با این حال، فرضیه سوم، که با شواهدی از نسبت های ایزوتوپ مولیبدن پشتیبانی می شود، نشان می دهد که زمین بیشتر آب خود را از همان برخورد بین سیاره ای که باعث شکل گیری ماه شد، به دست آورده است.
